Zowel Israëliërs als Palestijnen zijn gijzelaars van hun eigen leiders

Ik heb het jaren geleden uitgemaakt met Israël.

Het was een ruw, eenzijdig einde, heel erg “Jij bent het, ik niet”. Ik heb deze breuk geïnitieerd toen ik naar San Francisco verhuisde om te ontsnappen aan wat ik nu ken als PTSS: trauma van jarenlang leven onder de dreiging van zelfmoordterroristen en de angst om kinderen te krijgen die onvermijdelijk soldaten zouden worden, om het land te beschermen waar het uiteindelijk terecht zou kunnen komen. zo om ze van mij af te pakken.

Mijn grootouders waren dat wel verzamel jezelf: Joden geboren in Palestina, later Israël. De seculiere rebellen probeerden uit alle macht het tegenovergestelde te belichamen van de sjtetl-joden die leden onder pogroms en tot God baden. En net zoals zij seculier zijn, is mijn familie ook politiek. Mijn kindertijd was tegenstrijdig: ik zat tijdens het diner te luisteren naar mijn grootouders die mij waarschuwden dat we omringd waren door vijanden die ons in zee wilden gooien en zat trots op de schouders van mijn moeder om te protesteren tegen de Israëlische bezetting van Palestina.

Ik keerde de generaties vóór mij de rug toe en verhuisde naar Amerika, een plek waar ik eindelijk kon ademen, waar ik in een bus kon stappen zonder elke passagier te scannen om er zeker van te zijn dat ze geen explosieven onder hun kleding verborgen hielden. Waar kon ik me voorstellen dat ik de moeder zou zijn van kinderen die niet zouden worden gedood door zelfmoordterroristen in een koffieshop, op een straathoek, in een nachtclub?

Omdat dit de Israëlische realiteit is, hoe veel beter deze ook is dan de Palestijnse. Israëliërs hebben geleerd te leven in voortdurende angst voor onvoorstelbare dood en verlies – een leven van onmiddellijke dreiging en opoffering van onze kinderen aan de IDF-oorlogsmachine.

En zo is het ook, hoe vaak ze ook afscheid nemen van Israël, hoezeer ze het lijden van de Palestijnen ook volledig erkennen. Hoe oprecht we ook zijn in ons begrip dat Israël doorgaat met het creëren van de monsters die het land proberen te vernietigen.

Je kunt je leven wijden aan het bevorderen van een tweestatenoplossing, misschien zelfs een eenstaatoplossing voorstellen, of geloven dat Joden beter af zijn als ze weer in de diaspora leven. Het kan zijn dat u een linkse, pro-Palestijnse Israëliër bent, en dat uw zoon of dochter nog steeds wordt opgeroepen voor de elitestrijdkrachten. Je enige troost is de wetenschap dat je ze hebt grootgebracht met het waarderen van de levens van de Palestijnen die ze zullen tegenkomen. Je zegt tegen jezelf dat het beter is voor je vredelievende soldaat om met deze burgers om te gaan dan met een soldaat die is opgegroeid met haat.

Sinds de gebeurtenissen van 7 oktober kan ik niet meer functioneren. Zelfs na twintig jaar in de VS schrik ik nu van plotselinge geluiden en sirenes. Ik hoor mijn man de trap op tikken en een fractie van een seconde raak ik in paniek, terwijl de beelden van de huisaanvallen van Hamas nog vers in mijn geheugen liggen. Ik zie de dorpen van mijn overgrootvaders in Rusland, meer dan een eeuw geleden verwoest. Ik zie Polen, gezinnen worden gescheiden als ze in concentratiekampen aankomen. Ik hoor mijn moeder jammeren van opluchting als ze me op een middag veilig aantreft in ons appartement in Tel Aviv. Ik ben na school thuisgekomen en niet, zoals ik had gepland, in het gebombardeerde winkelcentrum. Ik heb mezelf niet aan stukken geblazen terwijl ik met vrienden rondhing, aangezien ik maanden eerder de opgeblazen bus nummer 5 had gemist.

Na weer een ochtend gekluisterd te zijn aan het nieuws, lukt het me om me aan te kleden om het kind op te halen. Ik loop het schoolplein op en zie mijn Palestijnse vriend Elham. Ik probeer haar al de hele week te sms’en, maar de enige woorden die ik kon bedenken waren: Sprakeloos. Cliché, dus ik neem niet de moeite om te schrijven.

Ik sta stil als Elham dichterbij komt, nog steeds niet zeker wat ik moet zeggen. Ze omhelst me en ik barst in tranen uit. We staan ​​zwijgend bij elkaar, onze zevenjarige dochters kijken ons zwijgend aan. Sprakeloos, mompelt Elham. Daar ben ik het mee eens. Het is geen cliché; het moeilijkste is om de waarheid toe te geven.

Ik doe een stap achteruit en veeg de tranen weg.

‘Ik wou dat we ze allemaal hierheen konden brengen,’ zeg ik. “Zeker. Allemaal, alle Palestijnen en Israëliërs.”

Elham kijkt serieus. ‘Mijn mensen zijn niet geïnteresseerd in vertrek’, zegt ze.

Ik schaam me voor wat mijn woorden impliceerden. ‘Ik bedoel, gewoon om ze te beschermen. Kinderen tenminste.”

Ze zucht. “Ja, kinderen.”

‘Alleen tijdens de oorlog. Dan kunnen we ze terugsturen.”

Ze knikt instemmend en kijkt me dan in de ogen. ‘Weet je, Naomi,’ zegt ze, ‘de waarheid is dat zowel Palestijnen als Israëli’s gijzelaars zijn van hun eigen leiders.’

Langzaam vinden we onze woorden. En de woorden van Elham zijn ook de woorden van mijn neef in Israël, die mij een sms stuurde voordat ik in bed viel aan het eind van een dag vol luchtsirenes en kinderen die niet alleen bescherming nodig hadden tegen raketten, maar ook tegen angstaanjagende verhalen en beelden. “Wij zijn gijzelaars van de psychopaten in onze regering”, schrijft ze, “net zoals de bevolking van Gaza gijzelaars is van Hamas.” Bijgevoegd zijn de tekeningen van haar zoon van de rode monsters: pagina’s en pagina’s ervan.

En hier ben ik: Israëlisch, Amerikaans, Joods. Een ouder, een rebel, een pacifist, een schrijver, een verrader, een minnaar, een vrouw die nooit had gedacht dat ze haar tienerzoon zou moeten vertellen geen Hebreeuws te spreken in het openbaar, en niet mee te doen aan zijn staking op de middelbare school ter ondersteuning van Palestina – niet omdat ik ze niet steun, maar omdat ik het onveilig vond.

Oorlog is niet langer alleen maar ‘daarbuiten’. En dat had niet zo moeten zijn. Het decennialange experiment is herhaaldelijk mislukt: soevereiniteit voor de ene natie en niet voor de andere zal nooit het antwoord zijn.

Het is waar dat zowel Israëli’s als Palestijnen dit nodig hebben alle van ons om uit te gaan, in hun naam. Samen. Trots schreeuwend in ons moedertaal Arabisch en Hebreeuws: Genoeg. Schreeuw hardop, overal. Khalla’s. Dayen. GENOEG.

Naomi Anne Goldner is een in San Francisco gevestigde schrijver van fictie, non-fictie en poëzie.