Trump 2.0: Alles zal over Trump gaan

Dit artikel maakt deel uit van een serie waarin wordt onderzocht hoe een tweede termijn eruit zou zien voor president Biden of voormalig president Trump. Wilt u meer artikelen uit deze serie lezen, klik dan hier.

Donald Trump is nu in een felle race verwikkeld om terug te keren naar het Witte Huis. Hij blijft om een ​​aantal redenen een politieke kracht, waaronder zijn succesvolle heruitvinding van zichzelf als slachtoffer van een gewapend rechtssysteem; constante inflatie en economische onzekerheid; en de groeiende twijfel, zelfs onder de Democraten, over het vermogen van Joe Biden om nog een ambtstermijn uit te zitten.

Een tweede termijn van Trump is daarom nu even waarschijnlijk als niet. Hoe zou dat eruit zien? Gegeven het feit dat het beleid in Washington ‘aan de basis ligt van het beleid’, moet de eerste vraag zijn wie er in de Trump-47-regering zou kunnen werken.

De meest prominente naam in het toekomstige Trump-kabinet zou de persoon zijn die samen met hem op de lijst staat. Vanuit Mar-a-Lago doen geruchten de ronde dat de lijst al behoorlijk kort is en dat de campagne zwaar leunt op een vrouw als vice-president. Eén naam die steeds weer naar voren komt is Kristi Noem, gouverneur van South Dakota (R), maar laat de mogelijkheid niet buiten beschouwing dat de voormalige gouverneur van South Carolina, Nikki Haley (R), die positie zal vullen. Ja, zij en Trump hebben een ingewikkelde geschiedenis, maar als ze doorgaat met haar streven om de meest levensvatbare tegenstander van Trump te worden, zal Trump het moeilijk kunnen hebben haar te negeren.

Trump is zo transactioneel dat hij zijn persoonlijke twijfels zal negeren als hij denkt dat Haley hem over de finish kan helpen.

De invulling van het kabinet is veel minder duidelijk. Hoewel Trump bekend staat om zijn opschepperij dat ‘de beste mensen’ voor hem willen werken, weten die ‘beste mensen’ ook dat werken voor Trump vaak een beslissing is om zijn carrière te beëindigen. Haley is waarschijnlijk voldoende gevestigd om in die omgeving te overleven en zou bij State kunnen belanden als ze niet op de lijst staat. Maar verder zijn de fundamentele vragen over kabinetssecretarissen: wie zou ermee instemmen om voor Trump te werken, wie zou ook door de Senaat kunnen worden bevestigd?

Met andere woorden: senator Lindsey Graham (R-C.) wil de baan van het runnen van het Pentagon niet, en Kash Patel zal er nooit voor worden bevestigd. Deze dynamiek speelt zich af in de rest van het kabinet. Het vinden van een openbare aanklager kan een eeuwigheid duren.

Je kunt je een wereld voorstellen waarin een door de Democraten gecontroleerde (of zelfs een door de Republikeinen gecontroleerde) Senaat een lijst zou kunnen voorleggen aan een toekomstige president en zou zeggen: “Hier zijn vijf namen die je kunt bevestigen voor de minister van Financiën. Kies er een. Iedereen is van tafel.”

Dat moeizame bevestigingsproces zal echter geen invloed hebben op de interne standpunten in de Westvleugel. En je kunt daar een aantal capabele conservatieve mensen verwachten. Mark Paoletta (voormalig algemeen adviseur bij het Office of Management and Budget) zou een sterke kandidaat zijn voor de raadsman van het Witte Huis. Russ Vought, die ijverig heeft gewerkt aan het beleid en de staf van Trump 47, zou het traditionele pad kunnen volgen van OMB naar het ambt van stafchef. En Steven Miller zal zeker een centrale rol spelen in het binnenlands beleid, dat verder gaat dan alleen immigratie.

Zet het allemaal bij elkaar en wat krijg je? Ten eerste een politiek proces dat veel meer gericht is op het Witte Huis. Omdat het onwaarschijnlijk is dat zijn eerste keuze voor kabinetssecretarissen zal worden bevestigd, zal Trump waarschijnlijk afhankelijk zijn van zwakkere aangestelden van ‘waarnemende’ bureaus, anders zou hij de posten volledig vacant kunnen laten. Het zal de mensen in het Witte Huis sterker maken. Trump heeft sowieso altijd de voorkeur gegeven aan een ‘platte’ organisatiestructuur, waarbij iedereen rechtstreeks aan hem rapporteert. Je kunt verwachten dat dit zo blijft.

Het beleid dat uit een dergelijke structuur voortkomt, zal aan de ene kant waarschijnlijk populistischer zijn (denk aan meer tarieven) en aan de andere kant conservatiever. Voorbij zouden de dagen zijn dat er naast Jared en Ivanka een leven-of-wapen-beleid moest worden geïmplementeerd.

Een belangrijk aandachtspunt zal de oprichting van een ‘verenigde uitvoerende macht’ zijn, iets waar veel Republikeinen al tientallen jaren naar verlangen. De ‘diepe staat’ – losjes gedefinieerd als overheidsbureaucraten die denken dat ze beleidsmakers zijn in plaats van handhavers – is reëel. En je kunt verwachten dat er veel aandacht wordt besteed aan het repareren ervan.

De tegenstanders van Trump zullen dit interpreteren als een dictatoriale machtsovername, maar de waarheid is dat het volkomen eerlijk is om te suggereren dat presidenten, op grond van hun verkiezing, recht hebben op een uitvoerende macht die in overeenstemming is met hun agenda.

Bovendien kun je van Trump verwachten dat hij altijd terugkomt op de kwesties die voor hem echt belangrijk zijn, ongeacht wie er in zijn binnenste cirkel zit: lagere belastingen, minder regelgeving, sterke grenzen en beschermende tarieven.

Trump zou natuurlijk naar al deze aannames kunnen kijken en ze afdoen als zinloze tijdverspilling. Het maakt niet uit wie de minister van Binnenlandse Veiligheid is, laat staan ​​de tweede assistent van de plaatsvervangend minister van Buitenlandse Zaken voor Interstatelijke Zaken.

Het enige dat er echt toe zal doen in de tweede regering-Trump is Trump zelf.

Mick Mulvaney, een voormalig congreslid uit South Carolina, levert bijdragen aan NewsNation. Hij was directeur van het Office of Management and Budget, directeur van het Consumer Financial Protection Bureau en waarnemend stafchef van het Witte Huis onder president Donald Trump.