Het wordt steeds moeilijker om de beloften van Biden aan Israël en Oekraïne waar te maken

Vanaf het moment dat hij de Democratische nominatie voor het presidentschap in 2020 binnenhaalde, heeft Joe Biden duidelijk gemaakt dat hij zich inzet voor de verdediging van de democratie, in binnen- en buitenland, ongeacht de risico’s.

Nu, in het laatste jaar van zijn eerste ambtstermijn, is het zeer reële risico waarmee president Biden wordt geconfronteerd, wat er zal gebeuren als de VS niet in staat zijn de beloften na te komen die zij zijn gedaan aan twee bondgenoten – Israël en Oekraïne – die verwikkeld zijn in hun eigen oorlogen. die zonder einde doorgaat.

In beide conflicten probeerde Biden het land en de wereld uit te leggen dat de Amerikaanse inzet meer was dan alleen financiële en militaire steun, maar dat daarachter het volledige diplomatieke en politieke gewicht van de Verenigde Staten schuilging. Bidens politieke wil lijkt af te nemen, nu de VS hebben besloten geen veto uit te spreken over de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties oplossing waarin werd opgeroepen tot een pauze in de gevechten in Gaza, hoewel de resolutie Hamas niet veroordeelde voor het starten van deze oorlog.

Biden heeft zichzelf echter geen dienst bewezen bij het beperken van deze risico’s. Hij heeft zich vaak hard uitgelaten over Oekraïne, maar leek aarzelend en twijfelde bijvoorbeeld over de vraag of hij de overdracht van hoognodige geavanceerde wapens zou goedkeuren, zoals F-16 En langeafstandsrakettenom ze maanden later goed te keuren, waardoor kostbare tijd wordt verspild.

Wat Israël betreft, aarzelde Biden evenzeer. In eerste instantie deed hij dat met heel zijn hart uitgedrukt zijn steun voor het recht van Israël om zichzelf te verdedigen en te reageren op een aanval van Hamas, om vervolgens van toon te veranderen en te beginnen druk uitoefenen Israël voor steeds meer concessies aan het door Hamas gecontroleerde Gaza.

Voor alle duidelijkheid: als Biden deze verplichtingen niet kan nakomen, zijn er niet alleen materiële risico’s voor onze bondgenoten. Hij zou ook grote politieke risico’s lopen. Zijn waargenomen zwakte zou zijn waarschijnlijke tegenstander in 2024, voormalig president Donald Trump, in staat stellen te zeggen: de Democraten zijn zwak, kies mij en ik kan beide conflicten in één dag beëindigen.

Het is geen toeval dat het keerpunt voor Biden wat betreft de Amerikaanse goedkeuring van zijn werk in de zomer van 2021 kwam met de chaotische terugtrekking uit Afghanistan, die ondanks de militair-politieke noodzaak zo werd uitgevoerd dat het de positie van de president versterkte. perceptie van de afname van de Amerikaanse kracht en de bereidheid om uw bondgenoten in de steek te laten.

Vóór de terugtrekking uit Afghanistan lag het goedkeuringspercentage van Biden consequent op of boven de 50 procent, maar in de ruim twee jaar daarna heeft Biden de lage grens van 40 procent niet overschreden, terwijl het goedkeuringspercentage van de president momenteel op een schamele 37 procent ligt, aldus Gallup’s rapport. volgen enquêtes.

Er zijn natuurlijk veel redenen voor de dalende goedkeuringscijfers van Biden. Bijna zijn hele presidentschap werd geplaagd door inflatie, er is er ook één op de lange termijn pessimisme er heerst nog steeds een crisis over de toestand van de economie en de zuidgrens.

Toch zou het een vergissing zijn om de impact van een steeds alarmerender geopolitiek klimaat op de binnenlandse positie van Biden te negeren.

Ondanks Biden’s overtuiging dat de Verenigde Staten een actieve rol moeten spelen bij het verdedigen van ‘kleine’ liberale waarden waar deze ook worden bedreigd, zijn de resultaten van Biden’s beleid op zijn best gemengd en is de oppositie blijven groeien, waardoor Biden’s beleid nog verder wordt bedreigd. positie.

Met andere woorden, te midden van de groeiende binnenlandse onvrede over de nationale veiligheid, de economie, immigratie en andere kwesties, evenals de politieke risico’s voor een Biden-presidentschap, is het een open vraag of Biden in staat zal zijn de toezeggingen die hij aan onze bondgenoot heeft gedaan, na te komen.

Dit is niet langer een hypothetische vraag. Er blijft nog ruim 100 miljard dollar aan oorlogshulp aan Oekraïne en Israël over gepauzeerd in het Huis van Afgevaardigden, waarbij de Republikeinen zich verzetten tegen verdere uitgaven aan Oekraïne nu die oorlog zijn derde jaar ingaat. Er zijn ook groeiende frustraties over onze eigen begrotingssituatie.

Of Biden het politieke kapitaal heeft om die hulppakketten door te drukken valt nog te bezien, vooral bij een gerenommeerd publiek oppositie over rechts om Oekraïne te financieren en over de steeds luider wordende eisen van links om de hulp aan Israël te bevriezen in de strijd tegen Hamas.

In dezelfde geest, terwijl de Amerikanen naar meer streefden steun voor Israël van Oekraïne Vanwege de historische banden tussen Israël en de VS is het zeer waarschijnlijk dat hoe langer Israëls campagne tegen Hamas voortduurt, hoe meer publieke steun voor beide oorlogen zal eroderen.

Ironisch genoeg is het enige dat de rechtervleugel van de Republikeinse Partij en de linkervleugel van de Democratische Partij verenigt, een sterke oppositie tegen de toezeggingen van Biden om Oekraïne en Israël te helpen in twee oorlogen die geen van beide landen wilde, maar waartoe ze gedwongen werden.

Bovendien is het juist de ‘tweeledige’ oppositie tegen Biden’s voorgestelde hulp aan Oekraïne en Israël die de regering op het slechtst mogelijke moment dreigt te ondermijnen: vlak voor de verkiezingen van 2024.

Over minder dan een jaar zal Biden het waarschijnlijk opnemen tegen Donald Trump, en sommigen ook succeshij stelde samen met hem in het Oval Office het idee op dat de wereld een veiliger plek was, een argument dat Amerikanen nog steeds overtuigend vinden gezien de toestand van de wereld van vandaag.

Daartoe zegt 53 procent van de geregistreerde kiezers dat ze erop vertrouwen dat Trump zijn werk op het gebied van de nationale veiligheid beter zal doen, vergeleken met slechts 41 procent die zegt Biden meer te vertrouwen, aldus de New York Times/Siena. opiniepeiling.

Het gevaarlijkst voor Biden zijn echter de groeiende verdeeldheid binnen zijn eigen partij, tussen progressief links en meer gematigde Democraten over de steun voor Israël. Dit gebrek aan steun voor Israël is bijzonder acuut onder de bevolking bruid mensen en in sommige Afro-Amerikaanse progressieve organisaties. Eén progressieve wetgever, vertegenwoordiger Rashida Tlaib (D-Mich.), is dat wel taal gepromoot regelmatig gebruikt door Hamas.

En hoewel het congreslid passende kritiek kreeg van gematigde Democraten, waaronder 22 die stemden om haar af te keuren, is het zorgwekkend voor de toekomst van de hele Democratische Partij dat sommigen in haar meest luidruchtige vleugel Hamas, dat op de lijst staat van het ministerie van Buitenlandse Zaken, niet ondubbelzinnig hebben veroordeeld. als tot buitenlandse terroristische organisatie verklaard.

Uiteindelijk is de wereld zoals Biden die ziet verwikkeld in een strijd tussen de krachten van de democratie en revisionistische autocraten, vastbesloten om de door de VS geleide liberale wereldorde omver te werpen. Bidens politieke erfenis is onlosmakelijk verbonden geraakt met de rol van Amerika als arsenaal aan democratie.

Het langdurige onvermogen om financieringspakketten door het Congres te laten passeren, brengt echter een aanzienlijk risico met zich mee dat er rechtstreeks wordt ingespeeld op de Republikeinse aanvallen dat Biden een zwakke, ineffectieve president is die vervangen moet worden door een veel energiekere Trump. Dat zou de hoop op herverkiezing van Biden heel goed kunnen ondermijnen.

Als Biden hoopt het lot van Jimmy Carter te vermijden, wiens nederlaag in 1980 voor een groot deel te wijten was aan economische en geopolitieke uitdagingen die vergelijkbaar zijn met die waarmee Biden wordt geconfronteerd, moet hij een manier vinden om ervoor te zorgen dat de Verenigde Staten de beloften nakomen die we zijn aangegaan. . onze bondgenoten en de wereld.

Douglas E. Schoen is een politiek adviseur die heeft gediend als adviseur voor de presidentiële campagne van president Clinton en Michael Bloomberg in 2020. Zijn nieuwe boek is “The End of Democracy? Rusland en China zijn in opkomst, en Amerika trekt zich terug.” Saul Mangel is senior strateeg bij Schoen Cooperman Research.