Herinnering aan de Oekraïense tragedies van de twintigste eeuw | Heuvel

Deze Thanksgiving wil je misschien tot welke God je ook bidt bedanken dat je geen Oekraïener bent. Omdat de kans groot is dat als u in het Oekraïne van de 20e eeuw had geleefd, u vroeg en gewelddadig zou zijn gestorven.

Het is toepasselijk dat 25 november Holodomor Memorial Day is, een herdenkingsdag ter nagedachtenis aan genocidale hongersnood die Jozef Stalin en zijn handlangers op de Oekraïense boeren loslieten. Maar liefst vier miljoen – en volgens sommige schattingen zelfs zeven tot tien miljoen – mensen stierven van de honger in de zes maanden tussen november 1932 en mei 1933.

Naast de vernietiging van de Oekraïense boerenstand heeft het Russische communistische regime ook grote delen van de Oekraïense culturele intelligentsia geëlimineerd – journalisten, kunstenaars, dichters, schrijvers, priesters – en de Oekraïense partijorganisatie, die de rode lijn overschreed door actief een beleid van “Oekraïnisering” en daarmee de hegemonie van de Russische taal en culturen in gevaar brengen.

Rafael Lemkin, een Pools-Joodse geleerde die de term genocide bedacht, schreef het volgende over Stalins beleid jegens de Oekraïners: “Dit is niet alleen een geval van massamoord. Het is een geval van genocide en vernietiging, niet alleen van individuen, maar ook van cultuur en natie.”

Volgens Lemkin bestond de Oekraïense genocide uit vier componenten: “De eerste klap was gericht op de intelligentie, het nationale brein, om de rest van het lichaam te verlammen.” De tweede was een “offensief tegen de kerken, priesters en hiërarchie, de ‘ziel’ van Oekraïne. … De derde arm van het Sovjetplan was gericht op de boeren, een grote massa onafhankelijke boeren die de dragers zijn van tradities, folklore en muziek, nationale taal en literatuur, de nationale geest van Oekraïne. Het wapen dat tegen dit lichaam wordt gebruikt is misschien wel het meest verschrikkelijke van allemaal: honger. … De vierde stap in dit proces bestond uit de fragmentatie van het Oekraïense volk … door buitenlandse naties aan Oekraïne toe te voegen en Oekraïners over Oost-Europa te verspreiden.

De Holodomor was slechts het topje van de ijsberg. Volgens gegevens uit 2008 studie Volgens het in Moskou gevestigde Instituut voor Demografie leed Oekraïne tussen 1914 en 1948 bijna 15 miljoen ‘overtollige sterfgevallen’:

• 1,3 miljoen tijdens de Eerste Wereldoorlog;

• 2,3 miljoen tijdens de Russische Burgeroorlog, de Pools-Sovjetoorlog en de hongersnood van begin jaren twintig;

• 4 miljoen tijdens de Holodomor;

• 300.000 tijdens de Grote Terreur en onderdrukking in West-Oekraïne;

• 6,5 miljoen tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen nazi-Duitsland joden, Roma en Slaven behandelde als dieren en onmenselijke wezens;

• 400.000 tijdens de naoorlogse hongersnood en vernietiging van de Oekraïense nationalistische beweging.

Dit komt neer op 14,8 miljoen over een periode van ongeveer 40 jaar, een gemiddelde van 370.000 Oekraïners per jaar.

Stel je voor dat je zoveel jaren in zo’n samenleving leeft.

De naoorlogse transformatie van Duitsland in een democratische staat heeft één bron van massale dood onder de Oekraïners geëlimineerd. Helaas gebeurde dat allemaal niet in het noorden en oosten van Oekraïne. Het ‘kwaadaardige imperium’, zoals president Ronald Reagan terecht de Sovjet-Unie noemde, stortte in 1991 in, maar de imperiale ambities en bloeddorstige methoden van het post-Sovjet-Rusland bleven bestaan ​​– evenals de obsessie van Moskou met Oekraïne.

Vanaf het begin probeerde het Kremlin Oekraïne te dwingen een vazalstaat te worden. President Boris Jeltsin gebruikte zachte macht Gemenebest van Onafhankelijke Staten – en veinsde verontwaardiging over de vermeende vervolging van Russen in de nieuwe onafhankelijke niet-Russische staten. Vladimir Poetin ging door met zachte macht – propaganda, de infiltratie van Russische agenten in Oekraïense strategische instellingen, economische chantage – totdat de Oranje Revolutie van 2004 en de Revolutie van Waardigheid in 2014 hem ervan overtuigden dat Oekraïne alleen met geweld en geweld kon worden hersteld. . De Krim werd geannexeerd, de Donbas werd aangevallen en in 2022 lanceerde Poetin een massale invasie en een genocidale oorlog, die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Het tijdschrift Economist beoordelingen dat 70.000 Oekraïense soldaten werden gedood. Het aantal dode burgers zou net zo hoog kunnen zijn. Miljoenen Oekraïners werden gedwongen hun huizen te verlaten. Steden, wegen, infrastructuur, scholen, ziekenhuizen, musea en universiteiten werden kapot gebombardeerd. De schade veroorzaakt door Russische troepen wordt geschat op 4 biljoen dollar. Het zal tientallen jaren duren voordat Oekraïne en zijn multi-etnische bevolking zich herstellen van deze oorlog en genocide.

In 1932-1933. de wereld was grotendeels onverschillig voor wat er in Oekraïne gebeurde. Correspondent van de New York Times, Walter Durantypoehde zelfs over de tragedie die zich in het Oekraïense dorp afspeelde.

Deze keer reageerde de wereld – of in ieder geval de westerse wereld – anders. Hij uitte zijn verontwaardiging en bezorgdheid en voorzag Oekraïne van financiële hulp en militaire voorraden.

De vraag waarmee westerse, en vooral Amerikaanse, beleidsmakers worden geconfronteerd, is heel eenvoudig: zullen ze zich blijven verzetten tegen de genocidale oorlog van Poetin, of zullen ze de bevolking van Oekraïne opnieuw in de steek laten?

Of, om de vraag nog scherper te stellen: zijn zij voor of tegen genocide?

Tegen Thanksgiving en Holodomor Memorial Day volgend jaar zullen we het antwoord weten.

Alexander J.Motyl is hoogleraar politieke wetenschappen aan de Rutgers Universiteit in Newark. Als specialist in Oekraïne, Rusland en de USSR, maar ook in nationalisme, revoluties, rijken en theorie, is hij de auteur van 10 non-fictieboeken, evenals “Keizerlijke regio’s: Desintegratie, ineenstorting en heropleving van rijken” en “Waarom rijken opnieuw verschijnen: Imperiale ineenstorting en imperiale heropleving in vergelijkend perspectief.”